Ze vechten op de ruïnes van het verleden.
Het zand van radioactieve woestijnen smelt onder de gepantserde wielen van de gevechtsauto's, smelt door de stralen van de zware lasers en het vuur van plasmakanonnen, vanwege hun woede en wanhoop, haat en angst, en wolken zweten boven de plaatsen van hun veldslagen, en druppels gifregen verdampen voordat ze de grond bereiken.
Hun wazige silhouetten passeren de benzinefortes en versterkte steden, voor de lens van de automatische camera's en vaten met zware kanonnen die de vrede beschermen van de laatste overlevenden van de oorlog. Ze praten over hen in het nieuws en wereldinformatienetwerken, en mobiele camera's kijken elke beweging vanuit de lucht met as.
Het maakt niet uit, wie ze zijn - rovers, soldaten, huursoldaten ... waarom ze geen plek voor zichzelf vonden onder de bescherming van de stadsmuren en de woestijn uitdaagden. Ongeacht wat ze voelen en wat ze denken als ze elkaar doden. Degenen die hun gevechten op de neonpanelen van de koepelsteden bekijken, zullen dit nooit begrijpen.
Reacties niet gevonden